evin dısı

Bir suredir yazmama, cizmeme ve uretmeme mazeretlerim bu haftasonu poz verdi, cektim.

En bi sebep bu sehir.. Evden cikmayi basarabildigim tatil gunlerinde, eve girmeyi basarabilene kadar butun zamani etrafi izleyerek gecirebilirim.. Belki de sirf bu yuzden insanlar isine gucune evine donebilsin diye bu sehir bu kadar soguk ve tatli yaz bu kadar kisa..

Havanin bumbuz olmasina aldirmamak ve sahil boyu uzanan yola devam etmek yuruyusun 7 ila 8inci dakikasinda parmak ve burun uclarinda hissizlige sebep olurken, muhtelif koselerden cikip suratinizda patlayan meshur ruzgar acikta kalan bolgeleri itinayla budayabilecegini hissettiriyor. Hala hissedebiliteniz kaldiysa...


Mesela, en huzunlu filmi cekmek istesem, yuzbin yillik sevgilileri ayri dusurecek, oglani gemiye bindirecek kizi uzun uzun tek basina yurutecek olsam, bu sahilden baska mekan aramam..


Sonra, yagli boyami kapip tual basina gececek olsam, cizmek icin baska manzara aramam..


Belki bazen, icim cok cok sikilsa, mutsuzluktan patlasam, ortalikta beni umutlandiracak tek minik kipirti bulamasam, bu agaca yaklasirim. En dibinden dallarin uclarini yoklarim. Buzz havanin ilk isinma denemesinde saf gibi acmaya hazirlandigini anlar beni kenara birakir ona acirim.

Ozetle, ben kendimi sarja taktim. Dolmaktayim. Etrafi sindirmekte, gozumu doyurmaktayim. Hengameden az biraz once, sakinmis gibi yaparken aslen cok baska havalardayim.